sir olly 5th generation author

şaka gibi. city'ye gittiğini biliyorduk da 75 milyon euro'ya gittiğini bilmiyorduk. bileydik biz alırdık. bir sorunu var belli ki. dünyada üç haneli bonservislerin altında bu seviyede topçu mu kaldı? şuraya 5 tane futbolcu yaz desen ilk üç'te bu afacanı sayarsın. 22 yaşındaki afacanın fiyatına bak? hayret...

(see: wizarding world)

artık yetmedi mi dedirten...

instagram anasayfamda yeralan paylaşımların hemen hemen hepsinde gördüğüm ibare. bence bir bug.

bugün günlerden galatasaray

sinirimi bozmaktalar. yasaklanmalı bu. amlarına koyayım böyle ebeveynlerin. cahillik her katmanda diz boyu. ha emniyet kemerini takmamıssin, ha sunroof' çıkmış çocuk, farkı ne? ya şuna ses edecek polis yok mu ülkede?

az kaldı.

sinop'taki bağ evini satayım sana? 5 tane de yumurtlayan tavuk hediye.

geçenlerde iktidaryanlısısözlük'te biri yazmıştı, "seneler önce ataşehir'de ev almıştım, ev o kadar değerlendi ki şimdi satıp yerine miami'den 3+1 ev alabiliyorum," diye. he ama aynı vatandaşın maaşı kaç kuruştur, onu da bilemiyorum. değişik bir memleket bizimkisi...

yok artık!?! prime cem yılmaz şakası gibi başlık! oha gerçekten...

ev.

1997'de taşındım beylikdüzü'ne. 2020'ye kadar da orada yaşadım. kızkardeşlerim hala orada. dün yine oradaydım. beylikdüzü bir aşama bence. nereden beylikdüzü'ne geçeceğine bağlı. bazı yerlerden beylikdüzü'ne geçemezsin. ancak bazı yerlerden de öyle bir geçersin ki hayata yeniden başlamışsın gibi olur. bunu değerlendiririz.

zamanın sonuna 30 dakikalık hızlı bir yolculuk.

uzay. uzunca bir zamandır tek merakım.

kimse kusura bakmasın ancak doğma büyüme avrupa yakası insanı olup sonradan anadolu yakasına transfer olanlardan biri olarak sikmişim avrupa yakasını. ayıptır yahu, yazık günah insanlara. aynı şehirde bir bir adet köprü geçerek kıta değiştiriyorsun ve bu sözde falan değil; hakikaten de kıta değiştiriyorsun. cinsi cibiliyeti filan komple değişiyor nüfusun. zor kaçtım yeminle... yazıklar olsun hepinize.

dün eve dönerken geçmek zorunda kaldığım içler acısı haldeki sahil şeridi.

çok üzüldüm. bakırköy'e doğduk. bütün çocukluğum orada geçti. doku tamamen gözümün önünde. senelerdir de uğramıyorum. uğramadığım da iyi olmuş gibi. bakırköy'den yenikapı'ya kadar çimenlerin üzerinde otlamayan yok. ağaç yok bir şey yok. herkes güneşin altında. bunun bir zevki var mı?

yolun kenarına çift sıra park etmiş arabalar. çocukluğumuzda gördüğümüz bir tablo değildi bu. her yandan yükselen mangal dumanı ve et kokusu falan? bilemiyorum ki? çocukluk yıllarımızda istanbul fazlasıyla mı aristokrattı? bir takım kekolar yolun karşı tarafındaki yüksek katlı pahalı dairelerin sakinlerine enfes bir manzara oluşturmuşlar. ben olsam alırım elime dürbünü sabahtan akşama kadar canlıların yaşamını izlerim.

yazık.